Πηγή: Πύλη για την Ελληνική γλώσσα

Ω φιλτάτη πατρίς,ω θαυμασία νήσος,Ζάκυνθε· συ μου έδωκαςτην πνοήν, και του Απόλλωνος5τα χρυσά δώρα!

Και συ τον ύμνον δέξου·εχθαίρουσιν οι Αθάνατοιτην ψυχήν, και βροντάουσινεπί τας κεφαλάς10των αχαρίστων.

Ποτέ δεν σε ελησμόνησα,ποτέ· –Και η τύχη μ’ έρριψεμακρά από σε· με είδετο πέμπτον του αιώνος15εις ξένα έθνη.

Αλλά ευτυχής, ή δύστηνος,όταν το φως επλούτειτα βουνά, και τα κύματα,σε εμπρός των οφθαλμών μου20πάντοτες είχον.

Συ, όταν τα ουράνιαρόδα με το αμαυρότατονπέπλον σκεπάζει η νύκτα,συ είσαι των ονείρων μου25η χαρά μόνη.

Τα βήματά μου εφώτισεποτέ εις την Αυσονίαν,γη μακαρία, ο ήλιος·κει καθαρός ο αέρας30πάντα γελάει.

Εκεί ο λαός ηυτύχησεν·εκεί οι Παρνάσιαι κόραιχορεύουν, και το λύσιονφύλλον αυτών την λύραν35κει στεφανώνει.

Άγρια, μεγάλα τρέχουσιτα νερά της θαλάσσης,και ρίπτονται, και σχίζονταιβίαια επί τους βράχους40αλβιονείους.

Αδειάζει επί τας όχθαςτου κλεινού Ταμησσού,και δύναμιν, και δόξαν,και πλούτον αναρίθμητον45το αμαλθείον.

Εκεί το αιόλιον φύσημαμ’ έφερεν· οι ακτίνεςμ’ έθρεψαν, μ’ εθεράπευσαντης υπεργλυκυτάτης50ελευθερίας.

Και τους ναούς σου εθαύμασατων Κελτών ιεράπόλις· του λόγου ποία,ποία εις εσέ του πνεύματος55λείπει αφροδίτη;

Χαίρε Αυσονία, χαίρεκαι συ Αλβιών, χαιρέτωσαντα ένδοξα Παρίσια·ωραία και μόνη η Ζάκυνθος60με κυριεύει.

Της Ζακύνθου τα δάση,και τα βουνά σκιώδη,ήκουον ποτέ σημαίνοντατα θεία της Αρτέμιδος65αργυρά τόξα.

Και σήμερον τα δένδρα,και τας πηγάς σεβάζονταιδροσεράς οι ποιμένες·αυτού πλανώνται ακόμα70οι Νηρηίδες.

Το κύμα ιώνιον πρώτονεφίλησε το σώμα·πρώτοι οι ιώνιοι Ζέφυροιεχάιδευσαν το στήθος75της Κυθερείας.

Κι όταν το εσπέριον άστρονο ουρανός ανάπτει,και πλέωσι γέμοντα έρωτοςκαι φωνών μουσικών80θαλάσσια ξύλα·

Φιλεί το ίδιον κύμα,οι αυτοί χαϊδεύουν Ζέφυροιτο σώμα και το στήθοςτων λαμπρών Ζακυνθίων85άνθος παρθένων.

Μοσχοβολάει το κλίμα σου,ω φιλτάτη πατρίς μου,και πλουτίζει το πέλαγοςαπό την μυρωδίαν90των χρυσών κήτρων.

Σταφυλοφόρους ρίζας,ελαφρά, καθαρά,διαφανή τα σύννεφαο βασιλεύς σού εχάρισε95των Αθανάτων.

Η λαμπάς η αιώνιοςσου βρέχει την ημέραντους καρπούς, και τα δάκρυαγίνονται της νυκτός100εις εσέ κρίνοι.

Δεν έμεινεν έαν έπεσεποτέ εις το πρόσωπόν σουη χιών· δεν εμάρανεποτέ ο θερμός Κύων,105τα σμάραγδά σου.

Είσαι ευτυχής· και πλέονσε λέγω ευτυχεστέραν,ότι συ δεν εγνώρισαςποτέ την σκληράν μάστιγα110εχθρών, τυράννων.

Ας μη μου δώσει η μοίρα μουεις ξένην γην τον τάφον·είναι γλυκύς ο θάνατοςμόνον όταν κοιμώμεθα115εις την πατρίδα.